Tekst: Vera Vaessen
Beeld: Pierre Zylstra / De Discotheek archief / Daan Diks & Michaël Jovanović

Aanstaande zaterdag is jullie laatste editie. Hoe zitten jullie er nu bij?
Tijmen: Ik dacht eigenlijk dat het me niet zoveel zou doen, omdat het al heel lang in the works is en we ook lang hebben getwijfeld of we nog een editie gingen doen. Toen stond ik te plassen bij Freaky Dancing en zag ik onze posters boven de wc hangen…

Edward: En toen dacht je: het is wel echt de laatste!

T: Ja, precies. Dat vond ik wel typisch.

E: Ik heb nu vooral veel zin om weer een editie te doen. Veel mensen spreken me aan over dat ze er sowieso bij gaan zijn, en ik krijg er daardoor zin in. Maar ik moet denk ik nog een beetje realiseren dat het daarna dan ook voorbij is.

T: Ik zat ook heel erg na te denken over tracks die ik heel erg De Discotheek vond, waardoor ik ging nadenken over de mensen die die tracks hebben gedraaid. Dan komen er veel herinneringen aan De Discotheek naar boven, dat is wel cool. En sad.

Laten we even teruggaan naar het begin. Vijf jaar geleden, in april 2017, was de eerste editie van De Discotheek. Vanuit welke behoefte zijn jullie met dit concept begonnen?
E: Eduard [Versteege, toenmalig programmeur van EKKO] heeft ons gevraagd of we een inhoudelijke donderdagnacht wilden organiseren. En die behoefte voelden we zelf eigenlijk ook.

T: We wilden het alternatief bieden voor wat andere plekken deden op donderdagnacht, toch vooral vaak platte hitjes. We hebben best wel lang nagedacht over de naam.

En uiteindelijk kozen jullie voor de meeste simpele optie.
T: Ja, dat was ook best wel bewust. We waren heel erg aan het nadenken over de naam en wisten in ieder geval dat verschillende soorten elektronische muziek langs moesten kunnen komen, zonder dat de naam heel erg invulling geeft. In ‘De Discotheek’ zit natuurlijk wel het woord ‘disco’, wat een verwachting over het genre kan scheppen. Maar voor ons was het belangrijkste dat de vibe uplifting was, zelfs op de wat donkerdere edities.

T: We wilden mensen kennis laten maken met de verschillende facetten van elektronische muziek en daarin ook een stukje geschiedenis meenemen. Dat zie je ook wel in de artworks: de hele stijl speelt in op nostalgie over een tijd die we zelf niet live hebben ervaren, maar die we wel heel erg romantiseren.

Hoe was het voor jullie om in EKKO te organiseren?
T: Soms wel een beetje zoeken. EKKO was, en is volgens mij nog steeds, bezig met het ontwikkelen van een nachtidentiteit en zien hoe ze die stevig neer kunnen zetten. Ik denk dat we daar met concepten als De Discotheek, Cultfarm en Goede Vrijdag wel meer duidelijkheid in hebben kunnen geven.

E: Tegelijkertijd denk ik dat EKKO wel de meest logische plek was om te organiseren, voor ons persoonlijk, maar ook vanuit het feestje gezien. Dit was wel de plek in Utrecht waar dit kon.

Wat waren jullie ideeën bij De Discotheek in het begin en hoe veranderden die gedurende de jaren?
E: Het ging mij er vooral heel erg om dat we iets konden doen tegen het idee dat donderdagavond gelijkstond aan studentenavond en daardoor aan makkelijk vermaak. Een donderdagavond kon meer zijn dan dat. En dat werd ook wel bevestigd. Je zag bijvoorbeeld ook mensen die ‘gewoon’ op donderdagnacht naar EKKO gingen, dat ze misschien kenden van een concept als No Hits No Glory. Je zag ze dan aan het begin van de avond een beetje verdwaasd rondlopen, maar aan het eind van de avond waren ze er nog steeds.

T: Een deel van de insteek is ook geweest om in te zetten op lokaal talent, vooral jonge dj’s uit Utrecht kunnen boeken en die koppelen aan een grotere naam die erbij paste. Soms boekten we de lokale artiest aan de hand van de grotere naam, maar soms ook andersom.

E: Ook met het idee om voor EKKO zelf, voor de stad en voor andere concepten nieuwe aanwas te creëren.

Is het voor jullie gevoel gelukt wat jullie voor ogen hadden? Na vijf min twee jaar?
E: Ja, zeker.

T: Al ging het laatste jaar voor corona net wat moeizamer, toen dacht ik al: de manier waarop we het nu doen is niet heel duurzaam.

Waardoor kwam dat?
T: Ed en ik hebben allebei een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor we beide de hele nacht willen blijven. Daar ben ik eigenlijk niet voor gemaakt, ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat ik dat eigenlijk niet kan. Mijn vrienden zullen zich allemaal af hebben gevraagd waarom ik dat deed.

E: Het is gewoon best lastig om een concept drie jaar lang maandelijks relevant te houden en goed te laten draaien, naast alles wat we daarbuiten nog deden. Na een tijdje kost dat veel meer moeite dan in het begin.

Hadden jullie het idee dat het qua dj’s verzadigd was op een gegeven moment?
E: Dat vond ik eigenlijk helemaal niet.

T: Ik vind het aanbod in Utrecht echt heel goed. Misschien als we het nog een of twee jaar hadden gedaan en we zouden iedereen maar één keer boeken… Maar in de tussentijd zijn er ook dj’s bij gekomen natuurlijk.

E: Op een gegeven moment zijn we ook Discotheek-radio begonnen op Stranded FM, waar we vaak heel nieuwe dj’s voor vroegen.

T: Dat was eigenlijk een beetje een test hè.

E: We zeiden het niet van tevoren, maar als we de show nice vonden, dan zeiden we meteen aan het einde: binnenkort gaan we je boeken. Tijdens de local editie zijn we echt een aantal keer omver geblazen, ook met b2b’s. Dat je van tevoren denkt: dit wordt wel leuk, maar dan werd het uiteindelijk echt te gek.

Kunnen jullie me meenemen langs de ultieme hoogtepunten van De Discotheek? Waar denk je aan als je staat te plassen tijdens Freaky Dancing en dan de poster van de laatste editie ziet?
T: Toen dacht ik aan de eerste editie, want toen hadden we ook een rode poster.

E: Niet geheel toevallig. Die eerste editie was sowieso echt een hoogtepunt. We hadden toen Orpheu The Wizard geboekt, ik was echt blij dat het gelukt was om hem te boeken. Tijmen en ik stonden te draaien en op een gegeven moment kwam Daan [Diks, een van de vaste ontwerpers van De Discotheek] naar me toe om te zeggen dat er een heel lange rij stond. En uiteindelijk hebben we de eerste editie uitverkocht. Terwijl ik me van tevoren nog afvroeg of er überhaupt mensen zouden komen, ik was mega zenuwachtig. Toen kregen we echt kippenvel. Voordat Orpheu draaide was het al helemaal gaande.

T: Een andere keer hadden we Max Abysmal geboekt, die vonden we allebei heel goed. Toen we begonnen met draaien, zei hij: zullen we anders gewoon de hele avond met zijn drieën draaien? En dat werkte zó goed. Die staat bij mij misschien wel het hoogst wat betreft edities waar ik zelf heb gedraaid. En de rave-editie met Torus.

E: Na ongeveer een jaar De Discotheek dachten we: nu kunnen we wel iets minder lief doen. We hadden toen een heel sicke rookmachine gehuurd, die recht omhoog spoot, met lampjes erin. Daar ging het toen een klein beetje mis: de afstandsbediening lag bij de dj-booth. Ik drukte continu op dat ding en na een tijdje ging de he-le tijd het rookalarm af.

T: Totdat de muziek ook uitviel door het rookalarm.

E: Torus draait ook wel met veel opbouw, dus eerst leek het ook nog alsof het bij de set hoorde. Áls het dan een keertje moest gebeuren, dan paste het hier wel bij.

T: Ik had ook het gevoel dat het hem wel vaker gebeurde.

Jullie hebben je natuurlijk best wel lang verhouden tot de Utrechtse nacht. Hoe is dat landschap veranderd?
E: Het is wel heel erg veranderd, denk ik. Toen wij begonnen liepen de nachten in EKKO sowieso super goed, wat wel heeft bijgedragen aan dat onze eerste editie bijvoorbeeld zo’n succes was. EKKO was toen ook wel dé plek om naartoe te gaan voor zulke dansnachten. Op een gegeven moment kwam daar bijvoorbeeld Filmcafé bij. Dat het na een tijdje minder vanzelf ging, hing samen met het feit dat de nieuwigheid eraf was, maar ook met het groeiende aanbod in dit soort dansnachten.

T: Wat ik wel nice vond is dat ik het idee had dat lokale programmeurs best wel vaak kwamen kijken om te zien hoe locals bij ons draaiden.

Dat je die plek kon zijn voor mensen uit Utrecht zelf.

E: Ja, precies. We hebben natuurlijk ook één rave-editie gedaan in Tivoli. Dat was ook een toffe bevestiging voor ons.

Wat mogen we verwachten van The Final Dance?
E: Feest!

T: Wat ik zelf wel interessant vind, is dat ik over de jaren heel andere dingen ben gaan draaien.

E: Je smaak verandert, De Discotheek veranderde daar deels in mee. Na een tijdje was De Discotheek vooral zijn eigen identiteit, kwam het feest wat meer los te staan van onszelf. Wat ook goed was.

T Nu zijn we zelf iets minder party-mode qua sound. Als ik nu denk aan de laatste editie heb ik wel echt zin om vrolijke muziek te draaien, ik heb wel zin in een greatest hits-vibe.

E: Die line-up voor de 21e hebben we wel bewust ook met die insteek gemaakt. Voor de komende editie gaan wij als dj’s wel terug naar het begin, terugblikken op wat we gedraaid hebben in die drie jaren.

T: Ik heb wel echt een heavy contender voor de laatste plaat.

Die plaat houden we nog maar even geheim voor iedereen die er zaterdag bij gaat zijn. Iets anders: wie gaat het gat opvullen dat De Discotheek nu achterlaat?
E: Wij hebben die plek toen ook gekregen. Het is tijd dat die nu vrijkomt voor andere mensen om in te nemen.

T: Nieuwe kids die weer nieuwe kids kennen. Zodat je nieuwe wortels raakt die alle kanten op kunnen groeien. Als er mensen zijn die iets zouden willen doen, die niet zo goed weten waar ze moeten beginnen, dan mogen ze ons sowieso berichten.

Tijd voor wat shout-outs. Welke mensen hebben De Discotheek gemaakt de afgelopen jaren?

T: Dan wil ik het allereerst even over de foto’s hebben. Op de eerste editie hadden we geen fotograaf, alleen drie wegwerpcamera’s. Kort daarna bedachten we dat we heel graag een fotograaf wilden hebben. We kwamen toen snel uit bij Pierre [Zylstra, fotograaf en dj PPP]. We kenden hem van de dansvloer, want hij was altijd de meest litte danser.

E: Ik was in Den Haag op een platenbeurs, waar Pierre toevallig rondliep, met een camera. Dus ik zei: hé, ik ken jou van De Discotheek, ben je ook fotograaf? We zoeken nog iemand om foto’s te maken. Toen zei hij: ja, dat heeft Tijmen gister aan mij gevraagd. Hahaha.

T: Hij heeft echt een superskill met fotograferen. Ik heb vaker ervaren hoe je je aan fotografen kan storen tijdens het clubben, wanneer je het gevoel hebt dat er een hele cameraploeg aanwezig is. Bij Pierre denk je gewoon dat het een bezoeker is die ook toevallig een camera bij zich heeft. Het was echt zo: na-na-na [Tijmen doet een dansbeweging na], klik!

E: Het liefst zou je het bijna niet hebben dat er foto’s gemaakt worden tijdens een dansnacht, maar we konden het wel goed gebruiken om beeldmateriaal te hebben. En Pierre kan dat heel goed.

T: PPP, hè, Positive Pierre Pressure. Hij draait dus ook op de laatste editie. En zou overigens ook draaien op de editie die is afgelast door COVID.

E: Ja, The Positive Edition. Alsof we het wisten, haha. Die naam heeft een heel andere lading gekregen.

E: Daarnaast sowieso Ben [Spaander] die vrijwel altijd het geluid deed. En naar Tim, Ole, Marc, Cris en Jaco die altijd licht hebben gedaan. Naar Daan [Diks] en Michaël [Jovanović], onze vaste grafische ontwerpers die allebei ook nauw betrokken zijn geweest bij het concept.

T: Ook naar de programmeurs en crew van EKKO. En Sonny. Sonny Sunshine, toch. Die was er altijd van begin tot eind bij, als bezoeker, en hij hielp ons ook met opbouw. En naar de dj’s die we hebben ontmoet op de dansvloer, Lesley Hoek, Rutger [Groot, draait als RU:2], Robin [van de Griend, draait als Noetherian] en Tom Haakman. Shout-outs naar iedereen.

E: En naar de koelkast onder de dj-booth, haha. En naar de Xenos voor de platenbakken die we altijd gebruikten.

Na het interview lopen we nog even naar het deco-hok achter het podium om te zien of de Xenos-bakken er nog lagen. En ja hoor, ze waren er nog. Edward & Tijmen zelf, maar ook Ajuma en PPP, vullen ze aanstaande zaterdag 21 mei nog één keer met platen, tijdens De Discotheek – The Final Dance. We zien je op de dansvloer, linksvoor bij de booth.