Tekst: Vera Vaessen
Beeld: Vera Vaessen, Bottega & EKKO archief

We beginnen voor de gelegenheid even bij het begin. Tot voor kort draaiden jullie als Domstad Italo Squad. Hoe, wanneer en waar is dat ontstaan?

Koen: Officieel voerden we die naam sinds 2017, maar we kenden elkaar al iets langer. Het begon op een wekelijks evenement genaamd Nachbarn, in ‘t Gras van de Buren. Ik had dat overgenomen van Tjalling en Sivan. We huurden dan platenspelers, zetten een soort schouw als dj-booth neer – nadat je de kat van de schouw had geduwd – en schoven de stoelen aan de kant. Op een gegeven moment hadden we een vast clubje dj’s dat rouleerde. Jesse en Nils kende ik allebei via-via. En soms kwam er een dikke italoplaat op, zoals klassieker Dharma – Plastic Doll, die dan bleef plakken. Op een gegeven moment werd aan ons drieën gevraagd of we samen op andere plekken wilden draaien. Toen nog als Koen, Nils en Jesse. Dat was geen sexy naam om onder te draaien: ‘Koen, Nils en Jesse draaien italoplaatjes’, weet je wel. Dus bedachten we Domstad Italo Squad. We draaiden toen een paar keer bij Tivoli.

Nils: Daarna hebben we een keer in EKKO gestaan, vervolgens kwam club Claire in Amsterdam en vanuit Claire kregen we weer heel veel mogelijkheden, merkten we.

In april 2019 was de eerste editie van Bottega in EKKO, en ondertussen draaien jullie ook onder deze naam. Hoe gingen jullie van draaien naar organiseren?

Koen: We kregen op een gegeven moment, linksom of rechtsom, contact met EKKO over een dansnacht. We wilden het serieus aanpakken, dus hebben we een heel verhaaltje geschreven om Bottega heen, over Mr. Flagio die uit zijn DeLorean DMC12 stapt aan de Bemuurde Weerd. Dat hebben we naar Matthijs [Mom, voormalig dance-programmeur van EKKO, red.] ingestuurd, met een idee van artiesten die we hadden willen boeken.

Jesse: Storytelling is belangrijk, hè. We bedachten wat we wilden uitstralen met Bottega: de jaren tachtig, italo, neon. Daar hebben we een heel verhaal omheen gemaakt.

Nils: Aan het begin hadden we eigenlijk afgesproken dat we als Domstad Italo Squad alleen zouden draaien, dat we niks extra’s erbij zouden doen.

Koen: Maar het was wel een logische richting. Italo is een muziekgenre, maar het is ook een product van de jaren tachtig, die zoveel fantasie aanwakkeren: de neon, de synthesizers, de sportauto’s. Als je een beetje fantaseert, komt er heel veel naar boven. Het valt onder een alternatieve stroming: disco met een rauw randje, het heeft ook wel wat stevigers, maar het is niet zo donker als techno, en ook weer anders dan house. Dat komt allemaal samen op een avond.

Voordat jullie begonnen met Bottega, was het best lastig om italomuziek en gerelateerde genres te vinden in Utrecht, toch? Naar welke plekken gingen jullie zelf graag?

Nils: Een van de redenen dat we Bottega gingen doen, was omdat we niet wilden afwachten tot we zelf ergens geboekt zouden worden. Er was in Utrecht echt een gat in dit genre en dat wilden we opvullen. Maar zelf gingen we naar Nijmegen, naar TUTTI bijvoorbeeld.

Jesse: In Amsterdam waren ook nog wel een paar plekken waar we graag kwamen, zoals Bordello a Parigi en Noorderlicht. Er is natuurlijk ook een aantal grotere artiesten, noem een Palms Trax, die wel eens italo in een set verweven. Het was er hier en daar wel een beetje.

Nils: De rauwere kant vond je dan weer in Den Haag, rondom Intergalactic FM en CBS, wat meer voor de echte italo-heads is. Wij proberen in het midden te zitten: enerzijds toegankelijk, maar anderzijds een line-up met Mr Pauli, die ook de tent afbrak.

Koen: We hebben een best wel duidelijk beeld van de artiesten die we vet vinden en door de evenementen die we doen, krijgen die artiesten ook een plekje in Utrecht.

De rubriek heet natuurlijk Community Catch-Up. Wat voor mensen komen er op Bottega af?

Nils: Aan de ene kant de reguliere EKKO-clubgangers, aan de andere kant de echte italo-heads, maar ook mensen die daar tussenin zitten, die de muziek willen ontdekken.

En heel veel terugkerende mensen. Dat vond ik wel echt vet om te zien, dat ze niet op de artiest afkomen, maar op het concept of op EKKO. Als je dan mensen voor de derde keer zag, dan had je een soort verbinding met ze, zonder dat je überhaupt wist wie het waren en waarom ze waren gekomen.

Koen: Dat is nog steeds onderscheidend voor EKKO, vind ik. Wij organiseren het feest, dat is allemaal leuk, maar EKKO maakt het wel echt mogelijk. Het leuke vind ik dat wij een artiest of dj zelf vet vinden, dat we van tevoren weten dat andere mensen het ook wel tof kunnen vinden en dat we daar dan de ruimte voor krijgen in EKKO.

Jesse: Publiek dat terugkomt voor de venue of voor de avond staat er volgens mij ook automatisch veel meer voor open om een leuke avond te hebben. Als je met die insteek naar een plek gaat, dan gaat die avond er negen van de tien keer ook wel komen.

Koen: Ik heb ook het idee dat er best wel wat groepen zijn die zich vrij makkelijk kunnen binden aan de genres die wij draaien. Het is van alles wat: mensen uit Utrecht, mensen die echt voor de muziek komen.

Nils: En het mengt gewoon goed. En het grappige is dat we er eigenlijk niks op hebben ingezet om die community te vormen, dat gaat best wel vanzelf.

Jullie profileren je als Utrechts. Welke dingen in Utrecht vinden jullie zelf nice?

Nils: Wat ik zelf heel vet vind, die organiseren niet enkel in Utrecht, maar zijn wel Utrecht based, is XXX The Label. Verder: de helden van 030303. Something Happening Somewhere brengt ook toffe muziek uit. Qua avonden hield ik erg van Tivoli Oudegracht, dat heeft terugkijkend wel echt de meeste indruk op mij gemaakt. EKKO natuurlijk. En daarna ook steeds meer aan de stadsranden: Filmcafé, Nijverheid, WAS. De zondagen op Strand Oog in Al waren ook altijd tof.

Hoe hebben jullie de afgelopen twee jaar beleefd?

Nils: Het is heel leuk om streamen en radioshows te draaien naast clubnachten, maar als dat op een gegeven moment het enige is wat je nog hebt, begint de motivatie ook een beetje weg te gaan.

Het is natuurlijk ook heel anders, qua gevoel. Je hoort thuis wel dat een plaat vet klinkt met dansende mensen, maar als die mensen er niet zijn…

Nils: Precies, met dat gevoel draai je die muziek ook thuis, en dan teer je een beetje op het gevoel dat je uit de club terugkrijgt. Als je dat steeds verder weg hebt zitten…

Jesse: Wij waren een van de eerste gecancelde events, op 13 maart. Toen kon ik wel effe door de grond zakken, hé. Maar toen hadden we nog hoop.

En er was momentum.

Nils: Met Bottega hadden we inderdaad veel momentum. De eerste avond was best goed bezocht, maar kon nog wel beter. De avond met Loud-E was krankzinnig, helemaal uitverkocht. Er ging zo’n goeie sfeer die avond. Bij Mr. Pauli vonden we het spannend, want die is niet heel bekend, maar toen was het ook gewoon uitverkocht.

Koen: Toen stond EKKO helemaal in de fik. Op de goeie manier.

Nils: Daarna hadden we Budino geboekt. Ik weet het nog, Koen, jij zat toen in de auto en zei tegen me: ik heb nou toch echt een goede dj gevonden.

Koen: Nadat wij haar hadden geboekt, deed ze een Boiler Room, werd ze geboekt voor Lente Kabinet. Maar gelukkig hebben we de editie met haar nog staan voor het moment dat we weer los kunnen.

Hebben jullie de afgelopen tijd veel muziek gecheckt? Zijn jullie op een andere manier gaan luisteren?

Nils: Ik ben heel erg afgestapt van clubmuziek, eigenlijk. Dat luister ik niet per se als ik lekker achter mijn bureautje zit te werken. Wel nog veel muziek uit de jaren tachtig, maar veel relaxter en meer spacy.

Jesse: Ik check nog steeds wel clubmuziek eigenlijk. Ik doe het eigenlijk zoals ik het voorheen ook deed, af en toe heb je een avondje dat je er even helemaal in duikt. Af en aan the usual bronnen checken. En soms zie ik een Boiler Room of HÖR waar iemand weer 140bpm electro draait, dan duik ik daar weer even in.

Nils: Dan zit jij daar met zweet op je voorhoofd je boterhammen te eten.

Jesse: Ja, precies, ja, haha. Maar goed, die passie voor italo, of andere clubmuziek, gaat niet weg. Soms moet je dat gewoon even voelen.

Koen: Ik had heel veel tijd om ook met andere genres bezig te zijn, zoals New Beat. En het fijne aan radioshows is dat je wel door blijft gaan met zoeken naar nieuwe platen. Ik heb ook heel veel vette muziek gevonden die tussen 2008-2012 is uitgekomen. Dat je denkt: toen was ik 18, toen was ik met heel andere dingen bezig, maar er is zoveel toffe shit uitgebracht.

Zijn er dj’s die jullie hebben ontdekt, om in de gaten te houden?

Nils: Dan ga ik toch promo maken voor ons aankomende feestje, dat al twee jaar op de planning staat, met Budino. Ik vind dat zij zo’n toffe sound heeft: van afro, naar italo, naar 90s progressive, soms wat EBM erin ook. Dat vind ik zo’n vette combinatie. En onze grote vriend Loek de Beer, naar het Italiaans vertaald: Luca Dell’Orso.

Koen: Die is zo getalenteerd. Wat betreft Excessive Dance, de track die hij heeft uitgebracht op XXX: als alles aan was geweest, dan was die plaat echt ontploft.

Jesse: En een naam die ook wel echt van invloed is op wat wij draaien, is Franz Scala. Die staat op de hotlist.

Om af te sluiten: laten we eens door jullie platentas heen gaan. Kunnen jullie ons meenemen langs een paar Bottega staples?

Jesse: Je hebt een paar van die pilaren, zeg maar, die het fundament vormen van wie je bent als artiest. Zoals Walking In The Neon van Peter Richard.

Koen: Die moet je wel verdienen voordat je mag draaien.

Jesse: Precies, die mag je er niet zomaar in gooien.

Nils: Voor mij bijvoorbeeld ook Telefon Boys - Get Up, Get Up.

Jesse: En een wat tragere klassieker als Doctor’s Cat - Watch Out.

Koen: En wat ik heb gevonden in de tussentijd en dus nog nooit heb kunnen draaien, maar wel heel graag wil doen is Rosko - You Can Go Away.

Nils: Die is wel echt aan de natte kant.

Jesse: Tijdens Bottega draaiden we Nico Band - Let It Show, toen ging de hele EKKO plat. De eerste dakpannen vielen toen echt aan de binnenkant naar beneden.

Meer Bottega-platen? Check onderstaande playlist!