Tekst: Vera Vaessen
Beeld: La Cassette

Wie de jongens van La Cassette - Mees Gerkema, Vincent van Gorkom & Sjoerd Roelofs - kent, weet dat zij zich nooit zullen laten beperken, zelfs niet door een pandemie. Ook het afgelopen anderhalf jaar deden ze er alles aan om hun community bij elkaar te houden: ze releasten een trui en verkochten die uit, maakten samen met fotografen een expositie en posterboek, namen sessies op met dj’s uit hun netwerk en organiseerden recentelijk nog een barbecue (met misschien zelfs ook een klein feestje) in Park Transwijk: “Die barbecue gaf weer hoop. Iedereen is er nog, iedereen heeft zin in een feestje.”

Ze verlegden hun focus al langer, maar met name tijdens de afgelopen anderhalf jaar, naar disciplines buiten muziek, waarbij hiphopcultuur altijd de verbindende factor is. Cross-overs tussen verschillende creatievelingen ontstonden bijvoorbeeld in de rookruimte van EKKO. Mees legt uit: “We hebben in onze kringen gezien dat veel mensen dingen maken. Fotografen, videomakers, dj’s, beeldhouwers, houtbewerkers. Het gaat zo breed, echt debiel. Dat we mensen uit onze community bij onze ideeën kunnen betrekken, is het leukste ooit. Je krijgt zoveel energie van leuke mensen. Een podium bieden aan andere mensen is onwijs leuk.”

Volgens Sjoerd zou elke organisatie dat moeten doen: “Als je als evenement boven anderen wil uitsteken, moet je meer bieden dan enkel een clubavond. Het is goed om ook buiten die nachten de connectie aan te blijven gaan met mensen die naar je toe komen. Probeer mensen aan je te binden, probeer ze te zien en iets voor ze te doen.” Vincent vult aan: “We zien bezoekers niet als consumenten die enkel een product of beleving verwachten en that’s it. Wat denk ik heel erg eigen is aan hiphop, is dat de bezoeker participant is en zelf iets bijdraagt.”

Hun community bouwden ze vooral door middel van persoonlijke contacten, door interesse te tonen in mensen en een oprechte band op te bouwen. Tegelijkertijd heeft La Cassette altijd honger naar meer. De vraag is waar die grens ligt, want als organisator kun je niet élke bezoeker kennen bij een uitverkocht event. “De ware essentie van je community blijft klein, maar wel hecht,” zegt Vincent. “Als je groter wordt, is het niet realistisch om met al die mensen nog een persoonlijke band op te bouwen. Maar dat is ook niet wat we nastreven. Bovendien worden mensen ouder, krijgen ze andere interesses. Met nachtcultuur heb je eigenlijk maar vier of vijf jaar van mensen hun leven, dat ze je doelgroep zijn. Dan komt er een nieuwe lichting die met ons vibet. Dus die community verschuift ook steeds.”

Die verschuiving beginnen ze nu al te zien: “We zien nu al zeventienjarige jochies die naar onze evenementen komen,” zegt Mees. Zo boekten ze in 2020 - een van de laatste nachten voordat EKKO de deuren moest sluiten - ADF Samski, die een jonge fanbase met zich meebracht. “Bij zo’n boeking merk je wel dat het idee van community gaat schuren met commercie, want dan komen er twee verschillende groepen bezoekers met heel andere motieven. We hebben tegen elkaar gezegd dat we geen clout meer gaan boeken, want dat past niet echt bij onze doelstellingen.”, aldus Vincent. “Al komt er daarmee ook weer een nieuwe groep af op onze evenementen, die dan kennismaakt met La Cassette en bijvoorbeeld ook met EKKO.”, voegt Sjoerd hier aan toe.

Of ze zelf nooit te oud worden voor hun eigen evenementen? Vincent: “Daar heb je wel een goed punt.” Mees ziet het optimistischer in: “Hiphop is een jeugdcultuur, maar het genre evolueert altijd, het is altijd een mix tussen jong en oud. Je ziet nu ook dat old school hiphop weer terugkomt. En je merkt dat oudere mensen, die er écht liefde voor hebben, er ook nog zijn.” Volgens Sjoerd gaat het niet zozeer om de muziek zelf, dan wel de gehele sfeer rondom hiphopcultuur: “Onze community moet vooral bestaan uit mensen die geïnspireerd raken uit hiphop en de hiphop-manier van werken. Ze hoeven niet per se zelf een hiphop-head te zijn, het gaat er meer om dat de mensen gelijkgestemd zijn.”

Als het aan hen ligt, brengen ze al die gelijkgestemden weer snel bij elkaar. Daarvoor kiezen ze overigens bewust voor Utrecht: “Utrecht heeft veel potentie, maar er gebeurt nog niet zoveel. Utrecht ligt centraal, de treinverbindingen in de nacht zijn goed. Er wonen veel jonge mensen, waarom zou je die niet hier willen hebben? In Amsterdam, waar het zou moeten gebeuren, is het al gebeurd, of is het gericht op zien en gezien worden. We willen in Utrecht de rauwe plekken opzoeken en zorgen dat iedereen hierheen komt.”, zegt Sjoerd. Vincent vult aan: “We geloven nog steeds dat er niet genoeg is, dus dat proberen we in de nacht te brengen. We willen de mensen die dat ook missen bij elkaar brengen, zodat er een scene ontstaat. Dat is eigenlijk waar we aan bouwen.”

De komende tijd blijven ze bouwen in Utrecht en aan ambitie ontbreekt het in ieder geval niet. “We hebben eigenlijk twee vormen waarin we het La Cassette-gevoel willen delen: ons gevoel in een event of beleving, of ons gevoel in een tastbaar product. Dat kan van alles zijn: van shoarmazaak tot clubnacht, van een t-shirt tot een stoel. Als ons gevoel er maar in zit: dat gevoel van creativiteit, van de nacht en van de viezigheid daarvan.”, aldus Vincent. “Dat is het,” zegt Mees, “de viezigheid, de do it yourself, de nacht.”