Tekst: Vera Vaessen
Beeld: Sterre Baaima - Studio Jansje

Het leek voor sommigen nog best aardig, even rustig aan doen na een uur of wat staan. Een kleine pauze tussen de waan van het leven door kon eigenlijk niet zo heel veel kwaad, dachten we. We ervaarden hoe goed een degelijk slaapritme kan voelen, kregen nieuwe hobby’s en soms zelfs nieuwe banen, leerden onze thuisruimtes waarderen. Maar algauw kregen we een beetje kramp in de knieën. Urenlang staan is suboptimaal, maar gehurkt zitten voor langer dan twee minuten doet ons eigenlijk inzien hoe fijn opspringen en dansen is.

En dan nog de afgelopen weken, die voelden als een opbouw van een nummer dat zó slecht is gemaakt, dat de helft van het publiek alweer tevergeefs was opgesprongen, terwijl de drop nog lang niet daar was. De échte fans zaten ondertussen nog steeds op hun hurken: zij kenden het nummer natuurlijk al en wisten dat het nóg langer zou duren totdat we weer zouden mogen.

Deze gezapige publiekstradities zijn allerminst het grootste gemis van de afgelopen twee jaar. Van links naar rechts, The Opposites-style. Een lomp “hééééé” dat wordt gecounterd met een even zo lomp “hóóóó”. Gedwongen meeklappen omdat de drummer de gelegenheid heeft genomen om achter zijn drumstel vandaan te kruipen en zijn stokken in de lucht te slaan. Is het zorgelijk dat er nu een generatie opgroeit die niet weet wat de moshpit-etiquette is? Niet zozeer.

Wat het gebrek aan concerten en clubnachten het afgelopen jaar echter haarfijn heeft laten zien is hoe muziek en publiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn: livestream-mania heeft ons het tegendeel (helaas?) niet bewezen. Waar we naar snakken is de energie die we samen weten op te wekken als we linksvoor staan te zweten. De interactie met het publiek maakt optreden spannend voor een artiest, de dynamiek tussen dj en dansers creëert voelbare energie die een avond of nacht onvergetelijk en soms zelfs verlichtend maakt. En laten we eerlijk wezen: geen enkele andere ervaring van de afgelopen jaar heeft dit kunnen vervangen.

Bovendien kunnen we tradities als de sitdown - hoe cliché ze ook zijn - beschouwen als seculiere rituelen, die deze verbindende werking van muziek onderschrijven. Er zijn niet voor niets wetenschappelijke boeken geschreven over de vergelijking van populaire muziekcultuur met religie (bijvoorbeeld Rave Culture and Religion van Graham St. John). Is dit preken voor eigen parochie? Allicht, maar het idee van seculiere rituelen is evengoed bijvoorbeeld toepasbaar op voetbalwedstrijden, die op dit moment wél door mogen gaan met maar liefst 25.000 joelende mensen.

Onze knieën daarentegen: onophoudelijk aan het wankelen, op het punt van breken. Al 17 maanden wachtend op een drop die hopelijk nog komen zal.