Bemuurde Weerd Westzijde. Dat klonk toch altijd al net wat spannender dan Oude Gracht of het Vredenburg, laat staan Drieharingstraat. Maar aan West End Girls durfde ik in 1986 nog niet te denken. This Boy Can Wait. Ik was verliefd op Smurfin. Liefde was iets van tv en vooral van mijn eerste lievelingsliedjes. Diep in de nacht sneaken naar de logeerkamer waar een transistorradiootje stond (nooit in me opgekomen dat je het apparaat ook gewoon mee kon nemen naar je eigen kamer) en daar in bed gaan liggen terwijl de net wat minder grote hits van het moment voorbij kwamen. Ogen dicht. Living In Another World. Joining The Caravan Of Love.

Met een TV Mind alleen red je het niet meer in de puberteit. De deur uit dus. Hello Cruel World! De eerste feestjes. Nog geen Safety Net. De dansvloer. It’s Tricky. Maar je staat er toch.

Dressed in a white shirt

With my hair combed straight

Here in my black shoes

And me without a date

Me without hindsight

Me without

When will change come?

Just like spring rain

Eerste onzekerheden worden overwonnen. Zelfs onwennigheid lijkt te wennen. When The Going Gets Tough, The Tough Get Going. Oké, dat klinkt wel heel stoer. Got To Find A New Position. Dat komt al meer in de buurt. Mijn positie bleek niet op de dansvloer. Maar achter de stereotoren. Cd’tje erin. Get Into The Groove. Cd’tje eruit. Let’s Wait a While. Cd’tje erin. Rock the bells!

Eenmaal mijn eigen Right To Party bevochten, was er No Way Back. Baby Wants To Ride. De eerste discotheek waar ik draaide, had een eigen busje. Daarmee gingen we onder het mom van “vergelijkend horeca onderzoek” op Saturday Night regelmatig naar clubs door heel het land. De een snuffelde wat aan Psychocandy, de ander was op zoek naar Sweet Love, maar het ultieme streven bleef to Move Your Body. Zo kwamen we op een dergelijk Lookout Weekend ook in EKKO terecht. Op een avond die Planet of Sounds heette. Er kwam een mix van early house, new wave, hip hop en alternative voorbij. Vergelijkbaar met de Kaleidoscope World die wij in Nijmegen probeerden te bouwen. "Can You Feel It?" riep de DJ. "Digging your scene!" gilden wij in koor terug.

Mesmerised was het woord. Ik wou ook naar deze Celestial City. Het gaf me Starpower en het vertrouwen om het draaien serieus te nemen. DJ Paul was verleden tijd. YOU CAN CALL ME (ST. P) A(U)L! Er volgde een leven van Living Too Late, Dancing On The Ceiling en een tikkie Sorry Somehow tijdens de Manic Mondays. In eerste instantie vooral in Tivoli. Maar EKKO bleef trekken. Ik zag er optredens van Buzzcocks, Midlake en Khruangbin. Ik zag programmeurs op handen gedragen worden terwijl Idles de achtergrondmuziek verzorgde. Do Fries Go With That Shake? Ook was het een van de eerste plekken waar eten serieus werd genomen. Fresh Is The Word. Bijzonder aangenaam na jaren van lauwe pizza in de kleedkamer. Het maakt EKKO uniek en dat is nodig om de eigen plek te behouden in de Bizarre Love Triangle die De Helling, Tivoli en EKKO al jaren vormen. Een zegen voor de stad. There’s Power In A Union. Maar het is ook een uitdaging. A Different Corner blijven ondertekenen.

En toen was daar die globale Point Of No Return. Infected. Paranomia. Hosselen. Improviseren. Wij allemaal. En EKKO in het bijzonder. Ain’t Nothing Going On But The Rent. Onwerkbare geluidsnormen, een lange periode van verbouwing en dan ineens in een anderhalve meter situatie waar juist dit pand zich moeilijk voor leent. The Unacceptable Face Of Freedom. Niets doen blijkt ook een keuze. Wonden likken. Uitzieken.

Bang

Zoom

Let’s Go!

Voorzichtig kwamen er dan toch weer streams, volgden er cursussen, was er die podcast en stonden we met zijn allen bij Luwten in de Nijverheid. Inmiddels is er zelfs een heus openingsweekend aangekondigd, met een line-up waar je UUUUUUU tegen zegt. Spannend. Onzeker. Maar Something’s Gotten Hold Of My Heart. En daar gaat het om. Dus, EKKO, Hol De Moed Erin! Er zijn nog generaties aan jonge DJ’s, muzikanten, programmeurs en creatieve geesten in alle soorten en uit alle maten te inspireren. I Believe, omdat ik het zelf heb mogen meemaken. Serbi Serbi op de Positive Life, want There Is A Light That Never Goes Out.

 We zijn maar wat blij dat de CDJ’s weer knipperen, de lichten weer uit mogen en dat Paul weer de beste dwarsdoorsnede van all things independent komt laten horen. Want op vrijdag 10 september - de eerste avond van ons feestelijke openingsweekend - vindt er weer een editie van Perfect Indie Disco door St. Paul plaats! Van Altin Gün tot Fontaines D.C. en van Caroline Polachek tot The Smiths - Perfect Indie Disco is weer aan! Scoor je tickets hier.