Tekst & beeld: Vera Vaessen

Ella werkt sinds 2016 bij EKKO, eerst achter de bar en daarna als stagemanager.

Hoi Ella! Hoe gaat het met je?

Goed! Druk! Ik mis concerten natuurlijk wel heel erg. We hebben de afgelopen week drie pilot-events kunnen draaien in De Helling, waarbij ik betrokken was. Ik kon helaas niet naar die van EKKO, want die waren tegelijkertijd. Maar ik kijk er wel weer naar uit om in EKKO naar concerten te gaan, iedereen te zien en te spreken. Maar met mij persoonlijk gaat het op zich heel erg goed.

Deze foto werd gemaakt in de zomer van 2020, ongeveer een jaar geleden. Zijn er dingen anders voor jou sinds toen?

Voor mij is er echt bizar veel veranderd in een jaar. Een jaar geleden was ik voordat corona begon ook heel druk met freelancewerk, daar moest ik EKKO dan nog tussenin passen, wat een uitdaging was. Dat viel allemaal in één keer weg. Dat vond ik toen wel echt lastig, want ik kan niet zo goed stilzitten. Toen ging ik allerlei creatieve dingen verzinnen om mezelf maar bezig te houden. Een paar maanden later kreeg ik ineens een baan als hoofdproducent bij De Helling naast mijn werk bij De Coöperatie en moest ik ineens een gewone werkweek van maandag tot en met vrijdag werken. Voor veel mensen is dat heel normaal, maar voor mij toch even wennen. Maar ik ben er heel blij mee en vind het nog steeds super bijzonder dat ik die baan heb gekregen.

Wat mis je aan EKKO?

Vooral de mensen. EKKO is voor mij toch wel de plek waar ik, toen ik hier in Utrecht kwam wonen, de meeste mensen heb leren kennen. Het voelt wel als een soort huiskamer, waar je altijd langs kunt gaan, waar altijd mensen zijn die je kent. En anders leer je wel nieuwe mensen kennen. Iedereen is er heel open en gezellig. Maar zelfs het geluid van de porto aanzetten mis ik, hahaha. *dududu*. Als ik nu dat geluidje zou horen, zou ik denk ik wel goeie rillingen krijgen. En tapbier, dat mis ik natuurlijk ook.

Kun je iets vertellen over iemand die je hebt ontmoet in die huiskamer?

Een van mijn beste vriendinnen, Yuta, heb ik bij EKKO leren kennen toen we in hetzelfde groepje zaten bij de barcursus. Zij had mij toen, redelijk onverwachts, een berichtje gestuurd of ik iets wilde drinken samen. Ik heb uiteindelijk veel vaker met Yuta staan dansen in EKKO dan dat we samen moesten werken.

En wat mis je níet aan EKKO?

Mijn hoofd stoten tegen die lage drempel in de kelder. Zelfs ik met mijn 1m60 knalde daar regelmatig tegenaan. En er zijn nog wel meer dingen aan die kelder die ik niet mis.

Heb je als stagemanager wel eens een vervelende artiest meegemaakt in EKKO?

Ik heb eigenlijk niet zoveel nare ervaringen, nee. Waar ik wel meteen aan moet denken is mijn allereerste stagemanagersdienst. Bij dat concert stond een bezoeker vooraan, van wie de artiest vond dat die te dicht in zijn personal space kwam. Volledig onverwacht, terwijl ik aan de zijkant van het podium stond, schoot die artiest volledig uit zijn slof op die bezoeker. De zaal werd muisstil. Ik stond echt aan de grond genageld: wat gebeurt hier, wat moet ik doen? Degene bij wie ik toen meeliep was in het café, dus vroeg over de portofoon of zij even naar de zaal wilde komen. Daar moesten we even wat gemoederen kalmeren.

En vanaf dat moment durfde je nooit meer een dienst als stagemanager te draaien?

Haha, nee! Over het algemeen zijn het altijd hele leuke, lieve artiesten. Ook al is EKKO klein, het is wel een toffe zaal om te spelen. En zowel artiesten als bezoekers slikken best wel veel. Ik herinner me nog een show waarbij het ontzéttend heet was en de airco stuk was. De zweetdruppels dropen van het plafond af. Er was veel nieuw publiek dat voor het eerst in EKKO was. Toen ben ik het podium op gegaan om te zeggen dat dit niet de normale gang van zaken was. Tijdens de show ging ook nog eens het brandalarm af. Ik weet niet of er naderhand veel klachten zijn gekomen, maar volgens mij gaat iedereen op zo’n moment wel mee met de flow. En de artiest was, ondanks al het zweet, heel blij na het optreden.

En je meest bijzondere dienst?

Ik moet dan denken aan Le Guess Who?, daar heb ik ook wel rare dingen meegemaakt. Er speelde een Franstalige artiest, diep in de nacht. Toen vroeg hij in het Frans of hij zijn djembé kon stemmen. Dus ik zei: prima, ga maar stemmen. Maar hij had daarvoor gas nodig, uit de keuken. Het was midden in de nacht, dus die was allang dicht, en ik ging dat niet nog doen. Toen moest ik dat in mijn beste Frans uitleggen: “ce n’est pas possible!” Vervolgens vroeg ik trouwens me wel af hoe je dan een djembé stemt met gas.

EKKO viert haar jubileum dit jaar. Wat wens je haar toe?

Nou; FEEST! Met hoofdletters. En het liefst met zijn allen, nog voor het eind van het jaar. Ik moet zeggen dat ik de WAAR IS EKKO-campagne ook super leuk vind, een super creatieve oplossing. Maar ik zou EKKO toewensen dat dat straks toch weer in het echt kan, met iedereen erbij, in een hete zaal, mét tapbier.